„Hajda na Soplicę…” chciało się rzec,  kiedy pięćdziesięcioosobowa grupa młodzieży ZS w Bolechowie zawitała w sobotni wieczór w Teatrze Nowym w Poznaniu.

Czy było warto poświęcić pond trzy godziny, by obejrzeć spektakl w reżyserii Mikołaja Grabowskiego pt.: „Pan Tadeusz”?

Na pewno:

- ciekawa sceneria – właściwie plac budowy z rusztowaniem i betoniarką – taka niby nasza Polska,

- humor – to klucz do  spektaklu (nie brakowało też aluzji, np. Jankiel wymachujący flagą UE),

- bawiły nawet opisy przyrody – przecież żadne żaby nie grają tak pięknie jak polskie,

- muzyka na żywo,

- niezwykła finałowa scena – spowiedź Jacka Soplicy,

- wyśmienita gra aktorów (Jan Romanowski jako Pan Tadeusz; Alicja Juszkiewicz jako Zosia; wspaniała Telimena w wykonaniu Anny Mierzwy, świetna kreacja Hrabiego – Mateusz Ławrynowicz, Mariusz Zaniewski jako Robak, Ildefons Stachowiak– Gerwazy ),

- rapujący Rykow i Płut,

- Mickiewiczowski trzynastozgłoskowiec nie tylko mówiony, ale śpiewany, a nawet krzyczany.

To osiem razy na tak.

Spektakl pokazuje, że dzieło Mickiewicza wcale nie jest anachroniczne, raczej uniwersalne, a my jesteśmy jakoś dziwnie tacy sami. Było zabawnie, ale też poetycko i refleksyjnie…

I ja tam byłam…i chociaż miodu i wina nie piłam, to świetnie się bawiłam, a com widziała w tym artykule umieściłam.

md